Każda substancja lecznicza ma ściśle określoną maksymalną ilość jaka rozpuści się w danej ilości rozpuszczalnika (czyli utworzy roztwór nasycony) w określonej temperaturze. Zgodnie z tym jeśli użyto zbyt dużo substancji, za mało lub nieodpowiedniego rozpuszczalnika to w roztworze będzie znajdowała się nierozpuszczona substancja. W przypadku leków recepturowych a dokładnie preparatów płynnych jest to niepożądane zjawisko. Taka sytuacja może zwiększać ryzyko przedawkowania leku, przyczynić się do nasilenia działań niepożądanych oraz wpływać na niekorzystny wygląd leku. Farmaceuta wykorzystując swoją wiedzę, sprawnie powinien zauważyć taki błąd i podjąć czynności mające na celu wyeliminowanie niezgodności.

W zależności od rodzaju substancji, ich ilości i właściwości receptę można poprawić poprzez:

• dodanie niewielkiej ilości innego rozpuszczalnika mieszającego się z przepisanym (do 5% masy leku),
• zmianę rozpuszczalnika (po uprzedniej zgodzie lekarza wystawiającego receptę),
• zwiększenie ilości przepisanego rozpuszczalnika,
• w przypadku etanolu – poprzez zwiększenie bądź obniżenie jego stężenia,
• zastosowanie emulgatora lub dyspergatora.

 Rozpuszczalność mentolu w glicerynie jest przekroczona. Należy rozpuścić metol w 1g 95% etanolu i połączyć tak otrzymany roztwór z glicerolem.

 Hydrokortyzon nie rozpuszcza się w etanolu 70 stopniowym natomiast w etanolu 95% rozpuszcza się w stosunku 1:40. W celu poprawy recepty należy zamienić etanol na 95%.

Siarczan neomycyny nie rozpuszcza się w etanolu, natomiast dobrze rozpuszcza się w wodzie. Jednak jeżeli substancję rozpuści się w wodzie potrzebnej do rozcieńczenia etanolu 95 i połączy roztwory to nastąpi wytrącenie wolnej zasady neomycyny w postaci mocno oleistej cieczy przywierającej do dna naczynia. W celu poprawy należy obniżyć stężenie etanolu do 20.

 Rozpuszczalność kwasu salicylowego w oleju rzepakowym wynosi 1:80. Natomiast rozpuszczalność kwasu w oleju rącznikowym: 1:10. Należy w takim razie dodać odpowiednią ilość oleju rącznikowego, w której rozpuści się przepisana substancja i uzupełnić roztwór do pożądanej masy leku olejem rzepakowym.

Jod rozpuszcza się w glicerynie bardzo powoli. Należy rozpuścić jodek potasu w niewielkiej ilości wody. Następnie w tak przygotowanym roztworze rozpuścić jod i dodać glicerynę z mentolem.

Ichtiol rozpuszcza się dobrze w wodzie, nie rozpuszcza się natomiast w etanolu. Należy zatem przygotować wodny roztwór ichtiolu na ciepło.

Kamfora, kwas salicylowy, jod i mentol nie rozpuszczają się w wodzie. Substancje te można w niej rozpuścić przy użyciu salubilizatora – np. polisorbatu. Jego ilość oblicza się ze wzoru:

X= (y-b)/m

Gdzie:

x- ilość polisorbatu ( w g/100g roztworu)

y- ilość substancji do solubilizacji (w g/100g roztworu)

b- ilość substancji jaka rozpuszcza się w 100 g roztworu

m-opracowany faktor dla danego solubilizatora

Wykonanie roztworu:

1. Odważoną substancję z dodatkiem obliczonej ilości solubilizatora rozpuszcza się na łaźni wodnej, po czym uzupełnia się roztwór podgrzaną wodą oczyszczoną.
2. Otrzymany roztwór substancji leczniczej w polisorbacie ochładza się do temperatury pokojowej i dodaje porcjami wodę oczyszczoną o tej samej temperaturze.

1. Jachowicz R., Receptura apteczna, 2015, PZWL, Warszawa.
2. Krówczyński L., Ćwiczenia z receptury, 2000, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków.
3. http://www.aptekarzpolski.pl/2016/01/trudnosci-i-niezgodnosci-recepturowe/ (dostęp 03.11.2019).